huskytocht

Als we de gordijnen openschuiven, schijnt er een zonnetje de slaapkamer binnen. Een beter begin van de morgen is er niet. We kleden ons weer warm aan voor vandaag, want vandaag zal het nog kouder zijn dan gisteren (-15 graden) Ook vandaag starten we met een lekker ontbijtje, zodat we de rest van de dag een goede bodem hebben.

Vanmorgen huren we twee sleetjes en besluiten we om van de tobogan slide te gaan sleeën. Dat is een baan van maar liefst 1 kilometer lang, waar je vanaf kunt sleeën. Het is de langste sleebaan van de wereld! Dit moeten we natuurlijk wel even gedaan hebben. Dus met onze slee beklimmen we allereerst de berg. Het is een flinke wandeling, maar je moet er wat voor over hebben hé?! En dan staan we na een poosje op de top. Wauw! En dan is het nu tijd voor een beetje actie. We stappen in onze slee, schuiven de slee voorzichtig naar voren toe en dan sleeën we met volle vaart de berg af. De slee gaat zo snel dat al de sneeuw omhoog wordt gespoten recht in ons gezicht. Het lukt maar net om bij te sturen in de bochten. Er lijkt geen eind te komen aan de sleebaan. Heerlijk zo'n sleetochtje.

Daarna besluiten om nog een paar keer naar beneden te roetsen en dan houden we het voor gezien. In ons appartementje warmen we ons weer een beetje op en drinken we een kop warme chocolademelk en voor we het weten is alweer bijna 12 uur.

We wandelen naar het kantoor van de excursiemaatschappij en krijgen daar een thermopak en laarzen aan. Vanmiddag gaan we namelijk een tocht met de husky's maken. Even later stappen we aan boord van de bus en rijden we een stukje naar het noorden om vervolgens afgezet te worden bij een huskyboederij. De husky's staan al op ons te wachten.
Hoe dichter we in de buurt komen, hoe beter we hun geblaf kunnen horen. Maar voordat we kunnen beginnen, wordt er nog even uitgelegd hoe het rijden op een slee achter de husky's in zijn werk gaat. Bergop is het de bedoeling dat je de husky's een beetje helpt door mee te lopen, bergaf moet de slee worden afgeremd. De signalen voor stoppen en remmen worden besproken en dan is het tijd om aan de tocht te gaan beginnen.

We krijgen de achterste slee toegewezen. Onze vijf husky's hebben er beduidend zin in, aan hun geblaf te horen. Ik ga lekker in de slee zitten en Niels staat achterop de slee om de slee te besturen. Als het touw om de boom is losgemaakt en de huskysleeën voor ons zijn vertrokken, worden we ineens voortgetrokken door de husky's. Het luide geblaf verstilt. Wat overblijft is het geluid van de sneeuw die opzij wordt geduwd door de slee. Verder heerst er een serene stilte. Het is alsof we door een winters sprookjestafereel glijden met onze slee. De landschappen zijn bedolven onder meters sneeuw en schitteren in de zon. De zon maakt dat het, ondanks de kou, toch aangenaam is. Onze husky's zijn bijzonder. Eentje neemt voortdurend een hap sneeuw tijdens het rennen. Hij zal waarschijnlijk wel dorst hebben. Een aantal zitten er steeds scheetjes te laten, want af en toe komt er een flink poepluchtje onze kant op gewaaid. En dan gaat er ineens een van de husky's tot onze verbazing tijdens het lopen op zijn voorste poten lopen. Uit zijn gat komen een aantal drolletjes gerold. Niels besluit om het beestje even een pauze te gunnen en zet de slee stil zodat de husky met alle vier de benen op de grond even kan gaan poepen. Das waarschijnlijk prettiger dan tijdens het rennen poepen.

Halverwege wordt er af en toe gewisseld van husky's en ook wij krijgen er een nieuwe bij in ons groepje. Bij deze husky hangt zijn tong flink uit zijn bek te hangen en hangen de ijspegels aan zijn neus. Misschien is die een beetje verkouden? Nadat er een zwarte husky bij is gekomen, lijkt het alsof onze slee een nieuwe motor heeft gekregen. Ineens gaan we zo snel dat we af moeten remmen om niet op de mensen voor ons te botsen. Als we even stil staan, beginnen de husky's al te blaffen. Het enige dat ze willen is rennen. Dat is ook wel te begrijpen met deze kou, want als je in beweging bent krijg je het lekker warm. We staan daarom niet lang stil en rijden kilometers door het winterse landschap.

Na een paar uur komen we weer terug op het beginpunt en krijgen we in een hut met een groot vuur, een warme koffie. In de hut warmen we ons lekker op en krijgen we nog wat uitleg over de husky's. Als ze nog maar 10 maanden oud zijn, krijgen ze hun eerste les. En bij 1,5 jaar mogen ze al zelfstandig meelopen. De groep husky's bestaat altijd uit honden van verschillende leeftijden, zodat ze met elkaar een sterke groep vormen.
Nadat we een puppie husky hebben geaaid en we weer lekker warm zijn, stappen we weer in de bus terug naar ons dorpje.

Die middag binden we weer de cross country skies onder de voeten en skieeën we een flinke afstand op de langlaufpaden. Rond half 6 houden we het voor gezien en besluiten we om thuis weer lekker de sauna op temperatuur te brengen en warmen we ons hier lekker op.

's Avonds gaan we lekker uit eten, nadat we erachter zijn gekomen dat het in de koelkast heeft gevroren en we de gehakt die we wilden bakken, nu maar beter weg kunnen gooien. We laten het ons heerlijk smaken en stiekem vinden we het allebei niet erg dat de gehakt bevroren was....