21 juni, hiking door het water in Zion

En jawel, het is half 6 in de ochtend en de wekker van Mariska en Niels gaat alweer af. En dat is niet omdat we zo van vroeg opstaan houden, maar omdat we vandaag gaan hiken. En niet zomaar een tocht. Het is een wandeling van maar liefst 8 uur. En omdat het hier overdags nogal warm kan worden, zo’n graadje of 35, is vroeg vertrekken wel een must.

((Allebei de pappa´s: een fijne vaderdag gewenst!!))

We eten een goed ontbijtje, zodat we een bodempje hebben om op te kunnen lopen. Gister hebben we speciale water/wandelschoenen, watersokken en een stok gehuurd. We trekken onze sokken en schoenen aan, pakken onze rugzakken in, pakken onze stokken en vertrekken rond half 7 richting het visitor center, bij de ingang van het park, waarvandaan de shuttlebus het park in vertrekt. De bus vertrekt om 7 uur en de rit naar het eind van het park, waarvandaan de hike begint, duurt 40 minuten. Daar aangekomen beginnen we vol goede moed aan de hike, die the Narrows heet (wij doen de hike bottum-up)

Het eerste halfuur lopen we over een pad dat voert langs de rivier. Met af en toe een klein hoogteverschil, maar niet noemenswaardig. Het is nog vroeg, maar we zijn in iedergeval niet de enige die zo vroeg ons bed uit zijn gegaan om te gaan hiken. Het is nu nog rustig met de mensen op het pad en dat betekent dat we lekker door kunnen stappen. We lopen met een klein groepje op. En dan stopt het pad, maar niet onze wandeling. We gaan namelijk verder via de rivier.

Ja, je leest het goed. We gaan hiken door de rivier, in een canyon. Hoe gaaf is dat? Het is apart om de eerste stap in het water te zetten en te beseffen dat we een paar uur lang door het water zullen ploeteren. De watertemperatuur voelt lekker aan. Het is fris, maar zeker niet koud. De buitentemperatuur is ook nog fris. De zon schijnt, maar niet in de canyon. Dat betekent dat we in elk geval geen last hebben van de warmte tijdens de wandeling.

De eerste paar meters in het water zijn onwennig. De rivier is ondiep en bezaait met stenen. Je moet steeds goed kijken waar je je voeten neerzet. Soms liggen er grote stenen en sommige stenen zijn glad. We lopen tegen de stroming in. Soms zijn er stukjes aan de zijkant van de rivier, waar geen water doorheen stroomt. Dat betekent dat we het water dan even kunnen verlaten om via het zand en de stenen verder te wandelen. Soms is de oever bezaait met grote rotsen of boomstammen en moeten we klimmen.

De hoogte van het water waar we doorheen moeten wandelen varieert sterk. Op sommige stukken loop je tot en met je enkels in het water, maar meestal komt het water toch wel tot op de kuiten of de knieën. En dat allemaal tegen de stroming in. Met de stok die we bij ons hebben, kunnen we ons evenwicht bewaren en meten hoe diep het water is waar we in stappen. Het water is kraakhelder en je kunt dus goed naar de bodem kijken om te zien wat er allemaal aan stenen liggen. Maar soms, door de stroming, kun je het niet goed zien. Dan is het gokken waar je je voeten neerzet en doe je het meer op de tast.

En dan lopen we door een stuk rivier dat tot mijn heupen komt. Het water wordt ineens een stuk dieper. Het is zwaar om voortdurend door het water te lopen en het vraagt veel van je uithoudingsvermogen, maar de adrenaline die door je aderen stroomt, zorgt ervoor dat je door wilt gaan. We nemen onderweg weinig pauze. We stoppen een keer voor een broodje, een paar keer voor het maken van een foto en verder lopen we in een straf tempo door. We halen verschillende mensen in. Omdat het nog zo vroeg is, zien we op een gegeven ogenblik bijna geen mensen meer. Af en toe komt er een backpacker ons tegemoet gelopen. Deze mensen hebben de wandeling van boven naar beneden gedaan en zijn een dag eerder begonnen. Zij hebben halverwege overnacht.

En dan komen we ineens bij een stuk rivier, waar we niet weten hoe we erdoorheen moeten lopen. Aan beide kanten van grote rots die in het midden ligt, is het water diep. We besluiten om langs de rand van de rotsen te blijven lopen. Ik word tot onder mijn borsten nat. De tassen houden we boven ons hoofd. En door gaan we weer. We zetten flinke stappen in het water en het wordt steeds eenvoudiger om een pad te vinden door de rivier.

Om ons heen zijn aan beide kanten hele hoge steile wanden, van honderden meters hoog. Dit is de canyon. De kleur van de canyon is divers; rood, zwart, wit en geel, maar in de schaduw voornamelijk bruinig. De wandeling is gaaf. We genieten met volle teugen. Iedere keer staan we voor een nieuwe uitdaging in het water. We gaan door diep water, ondiep water, water met veel gladde rotsen, grote rotsen, sterke stroming en noem het maar op.

Maar uiteindelijk, rond de klok van half 12 zijn we bij het eindpunt van de trail. Een paar prachtige watervallen, de big springs, en een zwempoel ervoor. We zijn er samen met nog een aantal anderen.
Hier eten we nog wat, Niels neemt een duik in de zwempoel. Het is hier zonnig. De zon is inmiddels de canyon in gaan schijnen en vanaf nu zullen we dus niet meer alleen in de schaduw lopen.

Nog geen kwartier later, zetten we alweer de terugweg in. En wat voor een terugweg. We gaan als een sneltrein. We hebben nu stroming mee en ruiken onze hamburger al, waar we onszelf op gaan trakteren. Dit keer nemen we weer andere paden in de rivier.

En dan na een poosje komen we steeds meer mensen tegen. En wat voor mensen. Hoe verder we lopen, hoe meer onvoorbereide mensen we zien wandelen. Er zijn er die wandelen op balarina’s, slippers of op blote voeten. Veel hebben er geen stokken bij zich en ze lopen zo wankelen en sloom als het maar zijn kan. Deze mensen lopen niet de hele trail zoals wij deze hebben gelopen. Zij lopen een klein stukje, om foto’s te maken en keren dan weer terug.

Het laatste uurtje komen we dan ook honderden mensen tegen. Ze lopen ons voor de voeten. Maar wij leren ze wel even dat wij geoefende wandelaars zijn en dat ze plek voor ons moeten maken. We stampen door het water en spetteren zo iedereen nat. We lopen in een moordend tempo, want we willen naar onze hamburger toe.

En dan om twee uur is de wandeling door de rivier achter de rug. We vervolgen onze weg via een gewoon wandelpad en nog geen halfuur later staan we weer bij het begin van de trail. Kwart voor 3 klokken we weer uit. We hebben er 7 uur over gedaan en dat is best een prestatie als je beseft dat er in de reisgids staat dat je er minstens 8 uur over doet. En dan hebben we zelfs soms nog gestopt.

Deze wandeling was geweldig. Een ervaring voor het leven. Echt een aanrader voor iedereen die ooit van plan is om Zion National Park te bezoeken.

Met de bus gaan we terug naar het begin van het park en 40 minuten later staan we bij de verhuurder van onze spullen. Daar leveren we onze schoenen, sokken en stokken weer in en lopen we naar de shuttlebus die ons naar de camping brengt.

Naast de camping zit een restaurantje en daar bestellen we ons verdiende hamburger en franse frietjes. De rest van de middag doen we vrij weinig. We doen eerst even een dutje en daarna liggen we lekker bij het zwembad.

’s Avonds eten we lekker makkelijk en als het donker is, genieten we nog even bij het kampvuurtje…..