20 juni, zion national park

Vanmorgen gaan we wat later ons bedje uit. Eventjes een klein beetje bijslapen hebben we wel verdiend. Voordat we koers zetten naar Zion National Park, rijden we een minuut of tien naar de start van een hike naar de Horseshoe Bend. Het is een wandeling van een uur heen en terug. Het eerste stuk is even bergopwaarts door het zand en daarna volgt een pad zandpad alsmaar omlaag totdat we bij de afgrond van de canyon staan. En voor ons zien we inderdaad iets wat lijkt op een paardenvoet. Eromheen loopt de Calorado River. Er is geen hek geplaatst bij de afgrond. Als je wilt kun je hier zo naar beneden springen. Dicht bij de afgrond maken we wat foto´s en dan lopen we weer terug. Ditmaal alsmaar naar boven via het zandpad.

En dan zetten we koers naar Zion National Park. Een paar uur later staan we voor de oost ingang van het park. Daar moeten we ook een tunnelpermit kopen, omdat speciaal voor ons de tunnel afgesloten moet worden voor tegemoetkomend verkeer, omdat onze camper te breed is. Meteen als we het park inrijden valt onze mond open van verwondering. Nu al zijn we betoverd door dit park. We rijden over een hoge bergweg, die met flinke slingers ons steeds verder naar beneden leidt. We hebben prachtige uitzichten op de bergen. De bergen zien er meer uit als uitgehakte rotsen. Er is veel van de zijkanten afgebrokkeld. Op de berghellingen groeien bomen en struiken. Die zorgen voor groen. De weg waar we op rijden is rood gekleurd, zodat de weg minder opvalt in de natuur omdat de bergen eromheen ook voornamelijk rood zijn.

En dan komen we bij de tunnel. Hier moeten we stoppen. Al het verkeer wat zich nog in de tunnel bevindt, rijdt er eerst uit. En dan als de tunnel leeg is, mogen wij de tunnel inrijden. We rijden op twee banen tegelijk. Een apart idee dat de tunnel speciaal wordt afgesloten voor ons. We voelen ons net de koning en koningin (grapje).

Na nog een heleboel haarspeldbochten en mooie uitzichten, bereiken we uiteindelijk het dal en daarmee ook direct de ingang tot het park en daarmee direct de uitgang. Wij rijden het park weer uit, omdat onze camping net buiten de ingang van het park ligt in het plaatsje Springdale. We checken in bij de balie en krijgen een plaatsje op de camping aangewezen. We hebben vanaf onze campingplek uitzicht op de bergen aan beide kanten.

Het is ook vandaag bloedje heet. En met bloedje heet bedoel ik dat het zweet tussen je billen staat en elke stap die je zet er eigenlijk al eentje teveel is. Om uitdroging te voorkomen moet je hier minstens 3 liter water per dag naar binnen gieten. Dat het hier zo warm is, is op zich niet zo gek als je je bedenkt dat we midden in de woestijn zitten. Al vergeet je dat bijna als je in het park loopt, omdat het daar zo groen is. Zion wordt ook wel eens een oase in de woestijn genoemd. De Virgin River zorgt voor de watertoevoer in het park. Onze camping heeft een zwembad, maar dat is pas voor straks. Eerst gaan we eventjes een kijkje in het park nemen.

Als we het campingterrein aflopen en de zweetdruppels over ons gezicht lopen, vragen we onszelf af waar we aan begonnen zijn, maar we gaan door. We lopen naar de ingang van het park en daar nemen we de shuttlebus het park in. Je mag in dit park niet met je eigen auto rijden en bent dus verplicht om van de shuttlebus gebruik te maken. Dit is wel heel goed geregeld. Om de paar minuten komt er een bus aanrijden om mensen op te pikken. In de bus wordt er nuttige informatie vertelt over de omgeving en bij de haltes, zodat je weet waar je bent en wat er te zien en te doen is.

Wij stappen uit bij de laatste halte en besluiten om daar langs het water te lopen; the riverside walk.
Een leuke wandeling langs het water. De wandeling is 1,5 uur heen en terug. Het looptempo ligt erg laag door de warmte. Onderweg komen we allemaal mensen tegen met stokken en maak ik Niels enthousiast voor een wandeling die ik morgen graag wil gaan doen in de Narrows. Die wandeling zal ook vanaf hier beginnen. Nadat ik hem een foto op een informatiebord heb laten zien is ook hij verkocht. Morgen gaan we die wandeling lopen. Op de terugweg gaan we meteen al het materiaal huren wat we nodig hebben!

En zo gebeurt het. Nadat we terug zijn van onze wandeling nemen we de bus weer terug en rijden we weer naar de ingang van het park. We stappen niet meer tussendoor uit, omdat het te warm is om nog meer wandelingen te maken en we nu toch wel verlangen naar een duik in het zwembad. Bij de ingang van het park huren we wandelwaterschoenen (zien er gewoon uit als speciale sportschoenen) en watersokken en een stok. Met al deze spullen stappen we in de shuttlebus naar Springdale. Het is maar 600 meter lopen naar onze camping, maar voor ons is dat teveel in deze warmte en de shuttlebus rijdt toch, dus waarom niet de bus?

Eenmaal weer op de camping gooien we al het hike materiaal voor morgen aan de kant en rennen we zo snel we kunnen richting het zwembad en nemen een plons. De stoom zie je er gewoon van af komen, zo warm hebben we het. Ondertussen staat de airco in de camper lekker te loeien, zodat we straks in een koel campertje terugkomen.

’s Avonds gaan we op tijd naar bed, want morgen zal de wekker vroeg af gaan voor de wandeling. En dan moeten we natuurlijk wel fit zijn.