coffee bay

Na een fijne nacht en lekker uitgeslapen te hebben, schuiven we aan bij het ontbijt. Het ontbijt smaakt ons prima. Nadat we onze buik hebben volgegeten, checken we uit en stappen we in de auto. Ik stel de tomtom in en tot onze grote schrik staat daar, dat we er 7 uur over zullen doen. 7 uur? Hoe kan dat nou? Is Coffee Bay dan echt zo ver weg? Maar er zit geen andere weg op, dan om gewoon te gaan en maar te hopen dat we voor het donker aan zullen komen.

De omgeving waar we inrijden verandert voortdurend. Vooral dat zorgt ervoor dat de autorit niet saai is. Met een leuk muziekje op de achtergrond, rijden we door de bergen die volgegroeid zijn met naaldbomen. Tegen lunchtijd begint onze maag te rommelen en besluiten we om bij een mooie lodge, op een prachtig plekje met uitzicht op de bergen vol met naaldbomen, te gaan lunchen. We kopen een code zodat we gebruik kunnen maken van de wifi en ik mijn reisverhalen, online kan zetten. Ook dat doe ik trouwens in de auto. Ik schrijf de verhalen overdags als we aan het reizen zijn en zodra ik ergens wifi heb, zet ik de verhalen online.

Het gebeurt nu steeds vaker dat het internet of de wifi in de hotels waar we komen niet werkt. Of dat we de code die we krijgen maar voor 1 apparaat kunnen gebruiken. Zodra ik de mogelijkheid heb om op internet te gaan, doe ik dat dus. Na de lunch vervolgen we onze weg weer. Na een poosje rijden we de 'Wild Coast' binnen. De wilde kust doet zijn naam eer aan, want het is een van de meest ongerepte streken van Zuid-Afrika: een uitgestrekt gebied met golvende heuvels, weelderig bos en adembenemende stranden aan de Indische Oceaan. De wildheid gaat verder dan het landschap, want dit is het voormalig thuisland Transkei, een vreselijk arme regio die tijdens de apartheid alle rechten verloor en een dumpplaats werd voor Afrikanen die te oud of te jong waren om van nut te zijn voor de Zuid-Afrikaanse industrie. De meeste bewoners van de Wilde Kust zijn Xhosa. In de landelijke gebieden wonen ze voornamelijk in traditionele rondavels waarmee het landschap zover het oog reikt is bezaaid.

We krijgen nu echt het gevoel het 'echte Afrika te zien.' We zien vrouwen lopen met bagage op hun hoofd en baby's gewikkeld in een doek, gaan gewoon mee op de rug van de moeder. We zien kinderen langs de kant van de weg spelen met zelfgemaakte auto's en zien mannen lopen tussen hun vee. Het lijkt of de mensen hun kledingkast gewoon buiten aan een waslijn hangen, want overal waar we kijken hangt er was buiten. Er zijn mensen die aan het koken zijn bij hun huisjes op een zelfgemaakt vuurtje en we zien mannen werken langs de weg. Er zijn in dit land heel veel wegwerkers. Veel werk wordt dan ook met de hand gedaan. Er staat altijd iemand met een vlag te zwaaien, om het verkeer te waarschuwen en er is een opzichter die zijn taak volgens ons niet al te serieus neemt. Het werktempo van de mensen ligt hier laag. We zien de mannen vaak langs de weg luieren of op een spade hangen. Verder komen we veel schoolkinderen tegen in schoolkleding. Sommige kinderen moeten heel ver lopen voordat ze bij hun school zijn. We rijden langs scholen en passeren verschillende dorpen.

Via de snelweg N2, die dwars door dit gebied loopt, passeren we Mthatha. De oude hoofdstad van de Transkei. De stad oogt rommelig, vies en onaardig. Er komen geen blanke mensen tegen en willen eigenlijk het liefst deze stad weer verlaten. Echter moet ik verschrikkelijk nodig naar het toilet en dus besluiten we om toch maar wat verder de stad in te rijden, op zoek naar een wc. Als we de auto langs de kant van de weg hebben geparkeerd, voelen we de ogen in onze rug branden als we uitstappen. We zorgen er dan ook voor dat we na het wc-bezoek, meteen weer vertrekken. De tomtom is de weg even kwijt en wil ons de toeristische route laten rijden. We komen op wel erg legubere plekjes. Het is allemaal zo anders als dat wij gewend zijn.

Kappers hebben een kapsolon gemaakt in een container, hier wat tekst op gekalkt, een stoel met een spiegel binnen gehangen en daar is de Salon. Voor omgerekend nog geen euro, kun je jezelf laten knippen. Er is markt. Mensen hebben kraampjes gemaakt met behulp van vuilniszakken en de straten liggen vol afval. De auto's langs de kant van de weg vallen van elende bijna uit elkaar en de mensen steken de weg over wanneer ze dat willen. Je moet hier goed oppassen, dat je niemand aanrijdt. En dan hebben we gelukkig de stad weer verlaten. De weg leidt ons langs honderden heuvels met rondavels en het beeld van het platteland vervolgt zichzelf.

We passeren nog een aantal kleine stadjes, die erg lijken op het beeld dat ik geschetst heb in Mhtatha. Ze zijn echter kleiner, maar soms lijkt het daardoor juist nog massaler. Onderweg hebben we tot nu toe al een boel onophoud gehad en op de tomtom zien we dat we pas om half 7 aan zullen komen. Zelfs nu we al een tijdje proberen om harder te rijden dan de toegestane snelheid, lopen we geen tijd in. We zullen waarschijnlijk pas aankomen als het donker is. In de beschrijving die we van onze backpackershostel hebben gekregen, staat dat het ten zeerste wordt afgeraden om in het donker te arriveren, ivm. de slechte weg.

We rijden nu via een asfaltweg met hier en daar wat gaten in de weg, op weg richting de kust. Coffee Bay is een plaatsje dat aan de kust ligt. De weg erheen gaat door steeds bergrijker gebied, de weg begint steeds meer te slingeren en er komen steeds meer gaten in de weg. We moeten nu echt oppassen waar we rijden. Dat wordt echter wel steeds lastiger, want het begint al te schemeren. Ondertussen is het ook gaan regenen. Zal de weg een asfalweg blijven tot het eind? Maar na 40 km beginnen er weer wegwerkzaamheden en moeten we de weg vervolgen op een gravelweg. We rijden hier eigenlijk veelste snel en zeker met al die gaten in de weg is dat gevaarlijk, maar we willen proberen om nog te arriveren voordat het echt pikdonker is. Ook hier is natuurlijk geen straatverliching, rijden er ook mensen zonder verlichting, lopen er mensen langs de weg en rijden we soms erg dicht langs ravijnen, zonder vangrail. En dan ineens lijkt het wel alsof iemand de gordijnen dicht heeft gedaan. Het schemer is overgegaan is donker. De lucht ziet zwart en we zien niet waar we rijden. De weg wordt steeds slechter en we zitten op dit moment niet meer op ons gemak in de auto.

Waarom hebben we vanmorgen uitgeslapen? Hadden we dat maar nooit gedaan en gewoon op tijd vertrokken, dan hadden we dit niet mee hoeven maken. Maar we kunnen wat gebeurt is niet meer terugdraaien, dus proberen we om met zijn tweeen zoveel mogelijk te zien. De gravelweg gaat over in een zandpad met honderden keien en gaten in de weg. Waar gaan we ergens naartoe? We zitten op dit moment echt tussen de locals. En dan zien we een bordje staan met de naam van ons hostel erop. 'Coffee Shack hostel'. Het vertelt ons dat we rechtdoor moeten rijden. Af en toe schrikken we als we in een kuil rijden, die we niet hadden gezien en we proberen goed op te letten of we iets herkenbaars zien. Door de regen is het nog moeilijker om onszelf te orienteren. We komen wat mensen tegen onderweg en vragen ze of dat we op de goede weg zijn. Dan zien we een brug, die er wel erg gammel uit ziet. Zullen we hier overheen moeten rijden? Na navraag gedaan te hebben, blijkt dat zo te zijn en dus proberen we de andere kant van de rivier veilig te bereiken. En na nog een aantal bochten, kuilen en hobbels zijn we gearriveerd.

We parkeren de auto en lopen naar binnen We komen in een bar terecht met een pooltafel. Een aantal donkere jongens spelen hier een spelletje. Waar zijn we terechtgekomen? We vragen waar we onszelf moeten melden en worden bij iets wat lijkt op een receptie gebracht. Ze weet direct wie we zijn als we binnen komen lopen en ze geeft ons een korte rondleiding, waarna we direct een wijntje en biertje krijgen als welkom. Ze vraagt of dat we mee willen eten met de pot en besluiten dit maar te doen, want zelf iets maken na die vermoeiende autorit zit er niet meer in. In het hostel zitten tientallen jongeren verspreid aan tafels in de tuin. We sluiten ons ook aan bij een tafel en maken kennis met onze mede hostel gasten. Na een half uurtje kunnen we ons bordje vol laten scheppen en na het eten besluiten we om ons naar onze kamer te laten brengen. We blijken een rondavel te hebben, wat een stukje verwijderd is van het hoofdgebouw. Terwijl we onze koffer het huisje in slepen, horen we de zee ruizen. De zee is dichtbij, maar doordat het zo donker is, hebben we geen idee hoe het er allemaal uitziet. Als we morgenochtend wakker worden staat ons vast een verrassing te wachten. We kunnen niet wachten......