swaziland

Ik lig in bed en de wekker vertelt me dat het tijd is om op te staan. Het is 7 uur in de ochtend en het weer ziet er veelbelovend uit als ik naar buiten kijk. De lucht is strakblauw. We kunnen nu eindelijk zien waar we precies terechts zijn gekomen, want gister was het al bijna donker toen we aankwamen bij onze lodge. We kunnen vanuit onze kamer, zo het krugerpark in kijken. Vandaar ook de naam van de lodge: Kruger View Lodge for Backpackers. Dat laatste maakt deze lodge ook erg leuk. De avond ervoor hebben we in deze lodge een Nederlands gezin ontmoet. Ook zij zijn hier aan het rondtrekken door Zuid Afrika. De man waar we mee spreken vertelt ons dat het voor deze tijd van het jaar eigenlijk veelste nat is. Het heeft de afgelopen tijd hier veel geregend. Normaal regent het hier in de winter helemaal niet. Vandaar ook dat het landschap nog zo groen is. Wij verbaasden ons er al over, omdat we hadden verwacht een herfstlandschap te zien. Maar het landschap ziet eruit alsof het zomer is.

Nadat we al onze spullen weer hebben ingepakt, vertrekken we naar de keuken om daar ons ontbijt klaar te maken. Een geroosterd broodje met een gebakken eitje, warme pannenkoekjes en brood met jam en pasta. En natuurlijk een glaasje verse sinaasappelsap. Wat hier trouwens echt 100 procent natuurlijk is. Er zijn hier geen suikers of andere dingen toegevoegd aan het sap. Na het ontbijt doen we de afwas, want zo hoort dat als je een keuken met andere mensen deelt en besluiten we om nog even van het uitzicht over het Kruger park te genieten. Tegen half 9 stappen we dan in de auto om op weg te gaan naar Swaziland.

In de tomtom voeren we de plaatsnaam in, die genoteerd staat op het boekingsformulier. De straatnaam kent het apparaat niet, en ook het wegnummer niet. We gaan ervan uit dat we het verblijf wel in de buurt van de plaats zullen vinden en dat het aangegeven staat op een bordje. Na ruim een uur komen we bij de grens van Swaziland. Daar krijgen we een stempel in ons paspoort en moeten we een aantal documenten invullen, waar we daarna ook nog wat stempels op krijgen. We betalen 50 Rand aan wegenbelasting en dan mogen we eindelijk de grens over. We zijn in Swaziland! De weg waar we op rijden is goed onderhouden en de natuur ziet er goed verzorgt uit. Het gras langs de wegen is netjes gemaaid en de velden met suikerriet liggen er mooi bij. Het landschap is wisselend, maar wordt steeds bergrijker naarmate we verder het land in rijden. De tomtom vertelt ons dat we rond 12 uur zullen aankomen in Manzini. We kijken er erg naar uit om lekker op tijd op de plaats van bestemming te zijn. En dan rijden we het plaatsje Manzini binnen. Vanaf nu moeten we goed op de bordjes letten. Maar nergens staat onze verblijfsplaats aangegeven. Na het een tijdje zijn we het stadje helemaal doorgereden en besluiten we om het maar aan een politieagent te gaan vragen. Die vertelt ons dat het verblijf van ons zich niet in Manzini bevindt maar in Kaphunga Village. Dat is nog zo'n 50 kilometer verderop. We besluiten om de gps coordinaten in de tomtom in te voeren en controleren via het internet of dat we hebben ingevoerd zou kunnen kloppen. Ook bekijken we de wegenkaart nogmaals en trekken de conclusie dat dit wel eens zou kunnen kloppen. We zijn blij dat we nu eindelijk weten waar we naartoe moeten, maar we schrikken wel van de reistijd die de tomtom aangeeft. De tomtom zegt dat we nog 2,5 uur moeten rijden over 50 kilometer. Wat zou de reden zijn dat we zo lang moeten rijden over 50 kilometer? We besluiten om maar gewoon de aanwijzingen van de tomtom op te volgen en hopen dat de gps coordinaten kloppen. Na 30 kilometer komen we bij een afslag en stopt de asfaltweg. De weg gaat over in een zandweg. Daar zijn we inmiddels wel bekend mee. Deze wegen zitten namelijk vol kuilen, gaten en bulten. Dit is geen comfortabele weg om op te rijden. Vanaf hier is het nog maar 20 kilometer, maar de tomtom zegt ons dat we er nog 2 uur over doen. Voor de zekerheid vragen we een local of dat we de goede kant op gaan. Volgens de man bevindt ons verblijf zich op de top van de berg. Dan zetten we koers bergopwaarts. We raken steeds verder verwijderd van de stad en krijgen steeds meer het idee dat we het echte Swazi zien. Af en toe komen we een auto tegen bergopwaarts, of bergafwaarts. Ook komen we kleine dorpje tegen met huizen, scholen en kerken. In de dorpjes zien we veel kinderen lopen die naar school zijn geweest. Dat kunnen we zien doordat ze hier allemaal in schoolkleding lopen. De mensen begroeten ons vriendelijk als we ze passeren. Er zijn zelfs kinderen die achter de auto aan proberen te rennen. De weg door de bergen begint steeds meer te slingeren en het uitzicht dat we hebben wordt steeds wijdser. We klimmen alsmaar hoger en hoger. Wat hopen wij, dat onze tomtom het dit keer niet bij het verkeerde eind heeft. We passeren tientallen dorpjes en rijden verschillende bergen over. Tot onze tomtom uiteindelijk aangeeft dat ons dorpje waar we zullen overnachten nog maar 2 kilometer van ons is verwijderd. We krijgen er steeds meer een hard hoofd in te krijgen of het allemaal wel klopt. De tomtom begint af te tellen met het aantal kilometers en we kijken goed in het rond om te zien of we herkenbare bordjes zien staan. Maar nergens staat er iets aangegeven. En dan zegt de tomtom dat we op de paats van bestemming zijn aangekomen. We staan bovenop een berg en zien een paar dorpjes liggen, maar we hebben toch sterk het idee dat we niet goed zitten. We besluiten om de auto uit te stappen en het maar te gaan vragen. Niels baalt als een stekker, want straks moeten we dat hele eind weer naar beneden rijden, als we niet goed zitten. Een man komt ons tegemoet lopen. We vragen hem waar we Kaphunga Village kunnen vinden en dan vertelt hij dat hij al voor ons op de uitkijk stond. Hij is de eigenaar van het dorpje waar we slapen. We zitten dus toch goed. We zijn alleen een klein stukje te ver doorgereden. We kunnen onze auto voor een basisschool parkeren. Dan neemt de man ons mee het dorpje in, dat bestaat uit een aantal ronde hutten, die gemaakt zijn van stro en takken. Hij laat ons zien waar we naar de wc kunnen. Er staat een klein gebouwtje met een vierkant gat, dat bedoeld is om je behoefte in te doen. Er is geen water om de wc door te spoelen. In het dorp loopt nog een andere man. Hij gaat voor ons de lunch bereiden. Ondertussen praten we met de andere man over de verschillen tussen Nederland en Swaziland.

Hier in Swaziland is het heel normaal dat een man meerdere vrouwen heeft. Wij vertellen de man dat het in Nederland verboden is om met meerdere vrouwen te trouwen. Hij vraagt of dat er veel wordt gescheiden in Nederland en zegt dat pologamie de oplossing is voor dat probleem. Maar hij erkent wel dat het soms lastig kan zijn om een verhouding te hebben met meerdere vrouwen. Je moet immers al je aandacht evenredig verdelen over de vrouwen. De meeste mannen hebben daarom ook maar 2 of 3 vrouwen. Met meer vrouwen zou het niet lukken om de aandacht nog goed te verdelen.

Na de lunch gaan we met elkaar in de hut zitten waar we 'snachts ook zullen overnachten. Er liggen een aantal grasmatjes op de grond. De man vertelt ons een heleboel over de culuur in Swaziland. Hij vertelt dat er in elk dorpje een familie woont. En elk dorpje heeft zijn eigen maisveld. Elk dorp is zoveel mogelijk zelfvoorzienend. De maisvelden die bij de dorpjes horen, zijn ook bedoeld voor eigen gebruik. Ze verkopen de mais niet. In elk dorpje staat een hut voor de grandmother. Die hut wordt gebruikt tijdens feesten, vergaderingen en bijeenkomsten. Elk dorp heeft zo'n hut. Dan is er ook nog een hut met slaapplaatsen voor de ouders. Als de kinderen nog jong zijn, slapen ze ook in deze hut. Maar als ze ouder worden, gaan ze slapen in een eigen hut. De jongens en meisjes slapen gescheiden van elkaar. Als de kinderen oud genoeg zijn, gaan ze studeren. Vaak is dat in de grote stad. Ze verlaten dan het dorp. Als de jongens terug komen na hun studie, mogen ze aan hun grandmother vragen of dat ze een eigen huisje mogen bouwen in het dorp. De meisjes mogen dit niet. Zij moeten ervoor zorgen dat ze zo snel mogelijk gaan trouwen met een man. De vrouw zorgt voor het eten en de mannen zorgen voor het zware werk op het land. Alle mais wordt met de hand geoogst of met behulp van de koeien. Mais is hier de belangrijkse voedingsbron. Ze maken hier van alles mee. Pas als een familie helemaal niks meer te eten heeft, dus zelfs geen mais, dan wordt die familie pas arm genoemd. Zolang je nog kunt eten, ben je niet arm.

Dan krijgen we een spoedcursus Swazi zodat we, als we straks het dorpje in lopen, ook met de locals kunnen praten. Het is best nog wel een lastig taaltje, maar gelukkig hebben ze een spiekbriefje voor ons geschreven, zodat we die kunnen gebruiken als we het even niet meer weten. Dan gaan we het dorpje in. We gaan kijken op een maisveld en zien hoe de maiskolven met de hand worden geplukt, in zakken wordt gedaan en op een kar wordt gelegd. De kar waar al de zakken op worden gelegd, wordt getrokken door een kudde met koeien. Dan mogen we meehelpen met het uitzoeken van de maiskolven. We scheiden de kleine van de grote maiskolven en doen ze in zakken. Met proberen een klein praatje te maken met de mensen.

Het is hier allemaal zo anders dan dat wij zijn gewend. Aan het eind van de middag kijken we vanaf een rots naar de zonsondergang. Als we weer terugkomen in ons dorpje, staat er thee voor ons klaar. Er is geen elektriciteit, dus het water is gekookt op een, op hout gestookt, vuurtje. Daarna wordt begonnen met het bereiden van het diner. Er staat pap op het menu, kip, bruine bonen en een soort witlof/prei achtige groente met wortels. Het vlees wordt bereid op een roostertje boven het vuur. Op deze manier is een simpele bbq gemaakt. Als we willen beginnen met eten, komt ook de chief van het dorp aan. Hij wil ook een hapje met ons mee eten. Wij krijgen een vork om te eten, maar de mensen hier eten met hun handen. Het is eigenlijk onbeleefd om met een vork te eten, maar omdat we toeristen zijn, wordt het geaccepteerd.

Buiten koelt het steeds verder af. En we besluiten om na het eten ons hutje maar eens op te zoeken. Daar zitten we dan, in onze hut, gemaakt van takken en stro. We hebben een klein beetje ligt in de tent door een kaars. Bij kaarslicht spelen we nog een potje yatzee. En dan besluiten we om maar lekker vroeg te gaan slapen. Terwijl we in bed liggen, vallen we in slaap met het geluid van de krekels op de achtergrond. Wat een geweldige dag was dit. En o' wat een nacht gaan we maken.....