18 juni, Lake Powell

Het is nog maar 5 uur in de ochtend en onze wekker is al afgegaan. We zijn al druk bezig met ons aankleden, het ontbijt klaarmaken en ons campertje opruimen. De lucht is al langzaam geel en oranje aan het kleuren. Om 6 uur zal de zon opgaan en daar willen wij van meegenieten. Om half 6 zitten we aan de picknicktafel te ontbijten en genieten we ondertussen van de lucht die steeds verandert van kleur, met op de achtergrond de grote rotsblokken, die ooit dienstdeden als filmdecor. Na ontbijt lopen we naar een iets hoger punt, vanwaar we de zon nog beter op kunnen zien gaan. We zoeken een plekje op een rots en genieten van de opkomst van de zon. Prachtig zo´n zonsopgang.
Best bijzonder om ´s avonds de zon in het westen onder te zien gaan en in ´s morgens de zon in het oosten weer op te zien komen op dezelfde plek, met een mooie achtergrond dat net uit een western film lijkt te komen.

Na de zonsopgang rijden we met het campertje richting het Lake Powell meer. Het is maar een paar uurtjes rijden. Om 8 uur rijden we het plaatsje Page binnen. We verbazen ons over de vele kerken die we zien. Er staan minstens 12 verschillende kerken naast elkaar. Het plaatsje Page is niet groot en niet erg bijzonder. Dat had ik van te voren al op het internet gelezen en dus gaan we voor een camping bij het meer kijken, dat 5 km buiten de stad ligt. Op het internet heb ik gister al een adres van een camping gevonden. We gaan eerst maar eens kijken of het ons wat lijkt. Bij het meer moeten we eerst ons ´pasje´ laten zien en dan mogen we het Glen Canyon Recreational Park binnenrijden. We rijden langs verschillende uitzichtpunten, maar rijden eerst helemaal door naar de camping. De camping ziet er goed uit en is mooi gelegen aan het meer. De jachthaven Wahweap bevindt zich hier. Hier reserveren we vast een plekje voor vanavond en dan rijden we naar de picknickplek, waar we een kopje koffie drinken en een plan voor vandaag maken. Inmiddels is het half 10 en besluiten we zijde weg terug te nemen naar de Glen Canyon stuwdam, waar we op de heenweg ook overheen zijn gereden.

Onderweg stoppen bij een aantal uitzichtpunten op het Lake Powell meer. Het bijzondere aan dit meer is, dat het in twee staten ligt: Arizona en Utah. In 1966 werd de stuwdam van Glen Canyon geopend. Maar het duurde nog 17 jaar voordat de canyon helemaal met water was gevuld. Dat is absurt lang natuurlijk. Je kunt je dus wel voorstellen hoe groot het meer dan wel niet moet zijn. Het is maar liefst 655 vierkant kilometer. Het is het op een na grootste kunstmatige meer van de Verenigde Staten. In totaal, grillige kreken en secundaire canyons inbegrepen, strekken de oevers van het meer zich over 3140 kilometer uit. Dat is anger dan de hele westkust van de Verenigde Staten! Het meer ligt dan ook in een lange en diepe canyon die door de Calorado in de hoogvlakte werd uitgeslepen. Het is een mooi meer en wat wij het meest bijzonder vinden is de canyon waarin het meer zich bevindt.

Vanaf het tweede uitzichtspunt zien we ook de stuwdam liggen. Hier rijden we even later naartoe. De stuwdam is maar liefst 216 meter hoog. De betonmassa van de dam is werkelijk bijzonder. De bovenkant van de dam heeft een 10 meter dikke betonwand en de onderkant is maar liefst 100 meter dik. Met die hoeveelheid beton kun je een autosnelweg tussen Chicago en Phoenix aanleggen. Aan de ene kant zie je de Calorado river stromen en aan de andere kant van de stuwdam het meer.

Als we op de klok kijken, zien we dat het alweer tegen half 11 loopt. Tijd om naar de Upper Antylope Canyon te vertrekken. Vanaf hier is het een goed kwartier rijden. Als we daar het terrein op willen rijden, moeten we entree betalen en vertelt de mevrouw achter de balie ons dat als we vlug zijn we nog de tour van 10 uur mee kunnen pakken. 10 uur? Hoe kan dat ineens. Maar bij navraag blijkt het hier in de staat Arizona 1 uur vroeger te zijn. En wij wisten er niks vanaf. Gister was het dus ook een uur vroeger. Heel apart, al die verschillende tijden hier. De tour van 10 uur blijkt al te vertrekken als wij aankomen. We willen de eerstvolgende tour om 11 uur, maar die blijkt volgeboekt te zijn. De eerstvolgende tour waar we mee mee kunnen is 12 uur. Om hier zo lang te wachten, zien we niet echt zitten. En dan bied de man ons een andere oplossing aan. We kunnen om half 11 terugkomen om te vragen of er misschien annuleringen zijn. Dan kunnen we misschien alsnog mee. Wij vinden dit ook de beste oplossing en gelukkig blijkt om half 11 dat wij met de tour van 11 uur meekunnen.

Om 11 uur stappen we in een open jeep en vertrekken we samen met honderden andere toeristen naar de Upper Antylope Canyon. Met de jeep is het ongeveer 10 minuutjes rijden samen met onze gids ´Henry´. Hij vertelt voor de canyon en in de canyon een hoop bijzondere informatie. In de canyon is het net of je je bevindt in een reusachtige schelp die is uitgesleten in de rode rotsen. Het rode zandsteen is trouwens ook kenmerkend voor de omgeving. De okerkleurige wanden zijn op verbazingwekkende wijze geboetseerd door overstromingen en wind. In de rotsen zie je mooie strepen die je terug doen denken aan de golven die hier doorheen hebben gestroomd. Op het moment dat wij er zijn valt er een hoop licht naar binnen, doordat het tegen het middaguur aanloopt. Het licht schijnt door kleine gaten naar binnen. Het zijn gewoon lichtstralen. Doordat de gidsen met zand in de lucht gooien, wat bovendien door de hele canyon heen ligt, kun je de zonnestralen nog beter en mooier zien. Het is er magisch. Deze canyon moet je zeker toevoegen aan je to do lijstje als je ooit van plan bent hier heen te gaan. Het is er wel druk, maar dat moet je dan maar even voor lief nemen. We kregen voldoende tijd om foto´s te maken door onze gids en hij heeft soms ook foto´s met mijn camera genomen.

Na de antylope canyon, rijden we langs een BBQ restaurant langs de weg. Het ziet er bijzonder uit. Het is een oud benzinestation dat omgetoverd is tot restaurant. Er staat buiten een trekker en twee gigantische bbq´s gemaakt van gigantische olievaten met vrachtwagenpijpen erop gelast. Het restaurant is omheind met strobalen en er staan allemaal hele lange tafels. Op al die tafels staan emmers met doppinda´s, waar je van mag eten en de op de grond mag gooien. Op het menu staan verschillende broodjes met heerlijk mals bbq vlees. De bediening is ontzettend vriendelijk en tijdens het eten krijgen we zelfs gidsjes en folders met informatie over de omgeving aangeboden. Als je lekker wilt eten in een leuke ambiance, dan is dit restaurant zeker een aanrader.

Dan vertrekken we naar de camping. We zoeken ons plekkie op. Vanaf onze plek hebben we een mooi uitzicht op het meer. We sluiten de elektra, het water en het riool aan en dan stoppen we een rugzak vol met onze zwemspullen. We wandelen vanaf onze campingplek naar het strand. Op het strand leggen we onze handdoekje neer en lang hoeven we niet na te denken, we rennen direct op het water af. Het water heeft een heerlijke temperatuur. Af en toe zelfs een beetje warm. Tegenover ons liggen allemaal bootjes voor anker. Het doet een beetje aan als Sant Tropez in de USA.

Aan het eind van de middag wandelen we via de campingwinkel, voor de laatste boodschapjes, richting het buitenzwembad van het naastliggende resort. Wij mogen hier ook gebruik van maken. Het hotel ziet er heel netjes uit, net als de zwembaden trouwens. Het water is er nog net wat koeler dan in het meer en zorgt dan ook voor een heerlijke verfrissing.

Na het zwembad, lopen we terug naar onze camper en steken we de barbecue aan. Daar braden we kip, hamburgers en steak op. Ondertussen steken we ook ons kampvuurtje aan. Een wijntje en een biertje erbij en het goede leven zet zich voort. Ondertussen begint de zon onder te gaan en langzaamaan beginnen de maan en de sterren zich te laten zien. Het is een heldere avond en aan de hemel staan ontelbaar veel sterren. Magisch momentje.

Daarna zoeken we lekker ons bedje op en kunnen we terugkijken op een mooie dag.