9 juni, south lake tahoe

Ontbijten doen we deze ochtend lekker in het zonnetje. De temperatuur voelt aangenaam. Voordat we met de camper van het terrein afrijden, rijden we even langs het dumping station. Op deze plek kunnen we onze afvaltanken weer legen en dan rijden we naar de oever van het Mono Lake. ‘Mono’ betekent vlieg in de taal van de Yokuts, de Indianen die zuidelijk van deze regio wonen. Het meer is tweemaal zo zou als de zee. Als je in dit meer zou gaan zwemmen zou je dan ook blijven drijven.
Rondom en in het meer zijn allemaal tufa’s te zien. Dat zijn uitstekende rotsen in allerlei vormen die gevormd zijn door al het zout. Het zorgt ervoor dat je er een beetje een buitenaards gevoel bij krijgt.

Rondom het meer zijn veel vliegen te vinden en vogels. We maken een korte wandeling langs het meer en de tufa’s en stappen dan weer in onze camper. We zetten koers richting Lake Tahoe. Dat is een flink stukje naar het noorden. En dan zegt de tomtom dat we links af moeten slaan. Maar dat kan niet. Er staat een man op straat het verkeer te regelen en wij moeten naar rechts. Oeps. Wat nu? De tomtom geeft geen nieuwe route aan. We besluiten om de weg om te rijden en komen uiteindelijk via een andere manier weer terug op de weg waar we op wilden rijden. Maar een klein stukje verder begrijpen we eindelijk waarom die man daar het verkeer stond tegen te houden. Er is een ongeluk gebeurt. Er zijn polities en ambulances en al het verkeer staat aan beide kanten van de weg stil.

We hebben toch de tijd, dus besluiten we om terwijl we stil staan even een lekker koppie koffie te maken. Koekie erbij en voor ons kan de vakantie niet meer stuk. Hoe lang het nog gaat duren voordat we weer kunnen rijden weten we niet. Maar dan zien we ineens auto’s, vrachtwagens en bussen keren. Ze maken rechtsomkeer. Dan stopt er een vrachtwagen naast onze camper en vertelt ons dat het nog wel 4 uur kan duren voordat de weg weer vrijgegeven wordt. Vier uur is toch wel iets te lang om stil te staan op een weg waar niks te doen is. Dus besluiten we om toch maar te kijken of we niet via een andere weg naar Lake Tahoe kunnen rijden.

En dat lukt. De weg er naartoe is lang. De landschappen zijn uitgestrekt. Het lijkt wel een eindeloze weg rechtdoor met af en toe een bochtje. In de verte zien we de bergen steeds dichterbij komen. ‘Het zal toch niet zo zijn dat we die bergen over moeten he?’ vragen we aan elkaar. Maar hoe dichter bij de bergen we komen, blijkt dat er toch geen andere optie. En zo gebeurt het dat we de vlakke eindeloze weg rechtdoor verruilen voor een weg de bergen in. Het is een stijle weg de bergen in met veel bochten. De camper moet er hard aan trekken om boven te komen. We klimmen flink de hoogte in en het duurt dan ook niet lang voordat we kilometers uitzicht hebben over de landschappen rondom de berg. We rijden tot bijna 8000 ft en dan zetten we de daling weer in. De daling is soms best scherp en de remmen doen hun best om de camper niet het ravijn in te laten rijden.

En dan zien we ineens een groot meer voor ons opdoemen. Een helder blauw meer. We zijn in de buurt! We rijden naar een camping aan het meer en vragen of ze hier plek hebben voor ons. En gelukkig is het ook hier weer meteen raak. We kunnen de camping oprijden en blijken een grote plek te hebben met een groot stuk tuin. Heel fijn. De campingplaatsen liggen beschut tussen de bomen en zijn ruim opgezet. Een heel ander soort camping waar we hiervoor hebben gestaan. Het is een fijne plek. Op een minuut loopafstand staan we bij het meer.

Vanmiddag kiezen we ervoor om lekker te relaxen. We lezen een boek, luisteren muziek en genieten van de rust. Aan het eind van de middag trekken we heel sportief wat baantjes in het zwembad. ’s Avonds koken we een lekkere Hollandse maaltijd met aardappels, spinazie met eitje en een stukje gekruide kipfilet. Ow en met een sappige komkommer erbij natuurlijk. Mmmm…