hazyview

Terwijl ik dit schrijf, hoor ik enkel de krekels fluiten. Het is half 9 in de avond en ik lig in bed. Heel comfortabel lig ik niet. Het deken is wat smoezelig en hier en daar fladdert er wat rond in de kamer. Op de muur achter mijn bed loopt een salamander en in het hoekje onder de kast houdt zich een kever schuil. De ramen sluiten met een gammele sluiting en zijn vorzien van tralies. De houten deursluit met een eenvoudig sleuteltje en de luxafle kan maar voor de helft naar beneden. We hebben maar een stopcontact in de hele kamer. Het is dus kiezen waar we stroom aan willen geven; de bedlamp, de ventilatorof onze telefoon of camera opladen. Er is hier geen internet, maar gelukkig hebben we hierwel bereik met de telefoon. Dat geeft toch wel een veiliger gevoel, al denk ik dat ik vannacht nietheel rustig kan slapen. Hoe dat komt lees je straks. Eerst zal ik je eens vertellen over wat we vandaag gedaan hebben.

Vanmorgen vroeg, om 5 uur precies te zijn, werden we gewekt door onze ranger. Hij ging alle tenten af om een seintje te geven. Ik ben daarop onder een warme douche, in de koude buitenlucht gaan staan. Kijkend naar de sterren en de maan, stond ik daar mijn haar te wassen. Na een kopje koffie vertrokken we in een jeep, samen met deranger en een tracker op weg om dieren te spotten. Het is nog erg fris buiten. Gelukkig begint de zon opte komen en hoe hoger de zon gaat staan, hoewarmer het wordt. Onderweg komen we vogels, slangen, herten, buffels, hyena's en nijlpaarden tegen. Helaas geen leeuwen of jachtluipaarden gezien. Om 9 uur zijn we weer terug in het kamp en ontbijten we met elkaar. Na het ontbijt stappen we de auto weer in voor een lange weg terug over de ruige zandweg met kuilen en stenen. Een jeep gaat ons voor om ons het eerste stuk te begeleiden. We passeren een grote waterplas en dan moeten we de weg zelfstandig vervolgen.
Ruim een uur later, rijden we eindelijk weer op een geasfalteerde weg en zetten we koers richting de panoramaroute. Om de panoramaroute te bereiken, passeren we eerst de erasmuspas. Wat een geweldige weg, was dit. De weg leidt ons steeds hoger de bergen in en het uitzicht reikt steeds verder. En dan staat er ineens een bord langs de weg, met de tekst; 'panoramaroute'. De route is nu officieel begonnen. Tijdens de route komen we langs verschillende uitzichtspunten. De eerste stop die we maken is bij de 'three rondavels'. Dit is het allermooiste uitzicht dat ik ooit heb gezien. Het is eigenlijk met geen pen te beschrijven. Voor ons zien we drie kleine bergen met een ronde bovenkant. Dit zijn de drie rondavels. Ze heten zo omdat ze de vorm hebben van een rondavel. Dat is een afrikaans huisje in een ronde vorm met een rond rieten dakje. En verder zien we een rivier stromen en tientallen andere bergen. Dit is het stukje paradijs op aarde. Dan rijden we verder en maken een stop bij bourke's lock pontholes. Dit zijn bergwanden waar een rivier tussendoor stroomt en gaten in de bergen heeft gemaakt. Ook dit is een magsich gezicht. De foto's zeggen alles. Vanaf daar rijden we naar nog een aantal uitzichtspunten zoals bijvoorbeeld God's Window. We eindigen de route in Graskop en besluiten om daar boodschappen te doen voor vanavond.

Het is rond half 5 als we dan de koers inzitten naar Hazyview, waar onze accomodatie zich bevind. Het adres dat bestaat uit enkel een wegnummer hebben we ingevoerd in onze tomtom. Maar rijdend op de weg met het juiste wegnummer, komen we geen bordje tegen van onze lodge. Zouden we dan toch de weg de andere kant op moeten nemen? We besluiten om om te keren en komen weer terug op het kruispunt waar we begonnen. Maar daar worden we niet veel wijzer. We besluiten om in plaats van het wegnummer, de gps coordinaten in te vullen in de tomtom. Misschien dat dat ons helpt om het wel te vinden? De tomtom stuurt ons weer dezelfde kant op. Misschien hadden we de vorige keer gewoon wat verder door moeten rijden? We besluiten om deze weg maar weer te nemen en rijden tot aan waar de gps ons vertelt dat we moeten zijn. Blijkbaar heeft onze tomtom er geen kaas van gegeten want, we zijn nog steeds niet bij onze lodge. Intussen begint het donker te worden en willen we toch wel erg graag onze lodge vinden. We besluiten om het te vragen aan iemand. Ze vertellen ons dat we de andere kant op moeten. We besluiten om dus maar weer de weg terug te nemen. Weer komen we op het kruispunt en dit keer besluiten we om maar naar rechts te gaan. Na een tijd op deze weg gereden te hebben, blijkt ook dit niet de goede weg. Niels wil al op zoek gaan naar een ander hotel, als ik voorstel om nog een andere weg te proberen. We rijden weer een stuk terug en nemen daar een afslag. Na zes kilometer zien we ineens een heel klein bordje staan langs de weg met de naam van onze accomodatie erop. Niks geen groot bord, zoals bij alle andere lodges, maar een klein bordje verstopt achter de struiken. We rijden door het hek en rijden over een zandweg. Ze zien in de verte een wit gebouw staan en besluiten om er maar naartoe te rijden. We weten nog niet zeker of dit wel het juiste gebouw is. Als we onze auto ergens hebben geparkeerd, gaan we op zoek naar iemand. Maar dat blijkt makkelijker gezegd dan gedaan. We zien helemaal niemand, dus besluiten om maar bij andere gasten aan te kloppen om te vragen of dat er ook nog ergens iets van een receptie is. Gelukkig wil de beste man ons laten zien waar we ons kunnen melden, maar natuurlijk is daar niemand aanwezig. We besluiten om de eigenares te bellen en na tien minuten staat er eindelijk iemand voor onze neus. Ze rent naar binnen om voor ons de sleutels te halen en verontschuldigt zich dat we zo lang op haar hebben moeten wachten. Dan geeft ze een rondleiding door het landgoed. Ze laat ons de keuken zien die we mogen gebruiken. Onze mond valt open, we staan temidden van een grote gaarkeuken. Moeten we hier gaan koken? Dan brengt ze ons bij onze kamer. Op het eerste oog ziet die er niet slecht uit. Maar de rest van het verhaal ken je al.

We besluiten om maar wat te gaan koken in de gaarkeuken. We hebben gerookte kip en aardappeltjes met blikgroenten op het menu staan. Terwijl we druk in de weer zijn, klopt ineens de eigenares op het raam van de keuken. 'Sorry dat ik jullie stoor, maar ineens schoot me nog iets te binnen wat ik jullie vergeten was te vertellen. De laatste tijd zijn er hier vaak inbraken en overvallen. Dus ik heb voor jullie een alarm meegenomen wat je voor je raam kunt zetten en wat beweging detecteert. Als het apparaat iets ziet bewegen dan gaat het alarm af.' Terwijl ze dit vertelt, krijg ik al een naar gevoel in mijn onderbuik. Ik heb nu al geen zin meer om te gaan slapen. Wat hoop ik, dat ze ons vannacht met rust zullen laten. We besluiten om vroeg naar bed te gaan. Later op de avond regent het pijpenstelen. In de ochtend, het is een uur of 5, stapt Niels zijn bed uit en heeft hij natte voeten. Onze kamer staat blank! Gelukkig is onze bagage nog droog. En dat hebben we te danken, doordat we ons onveilig voelden. We hadden onze bagage namelijk voor deur gezet, om de deur te barricaderen. Als we de koffers daar niet hadden neergezet, dan waren ze doorweekt geweest. Wat een geluk....
Maar tijd om er over in te zitten, hebben we niet, want ook vandaag vertrekken we weer vroeg om onze reis te vervolgen....